Anticipeer in het verkeer

Een belangrijke les die je leert als je je rijbewijs wilt halen, is anticiperen. Vooruitkijken in het verkeer, situaties goed kunnen inschatten. Voldoende ver vooruitkijken, zodat je tijdig je snelheid kunt aanpassen.

Hoe belangrijk het is om goed vooruit te kijken, ondervonden Manlief en ik afgelopen week op de snelweg A5. We waren onderweg naar een klooster, waar mijn echtgenoot een paar dagen rust zou pakken. Bij een viaduct over de weg (die waarover de vliegtuigen taxiën) zag ik voor mij remlichten opgloeien. De snelheid was er al wat uit, omdat matrixborden eerder al eerst 90 en vervolgens 70 kilometer per uur aangaven.

Dus ik anticipeerde en remde af. En keek in mijn spiegels, ook een goede gewoonte die je leert als je autorijles hebt. Ik zat op de linkerbaan van een tweebaansweg, de strook rechts van mij zat ook vol verkeer. Achter mij kwam een auto en die leek niet af te remmen. Ik deed mijn alarmlichten erbij aan en liet de remlichten nog eens opgloeien. Nog niets. De auto bleef komen. Ik heb gegild, wat precies weet ik niet meer, maar het was iets in de trant van “Stoppen [lelijk woord]!!!!!”

KNAL! Wat een klap.

Wat volgde was: mijn echtgenoot die kalm bleef en de hulpdiensten belde. Ikzelf, die huilend en vloekend in de auto zat, niet in de gelegenheid om uit te stappen, omdat ik vlak naast een vangrail stond. Die ik niet had geraakt overigens. Manlief had de meldkamer aan de lijn die ons op camera kon zien staan (lang leve de camera’s langs de snelweg). De weg werd afgekruist met een rood kruis, al had dat weinig effect. De weg werd nog wat verder afgekruist, nog steeds weinig effect, mensen rijden door ondanks een rood kruis boven de weg. (over anticiperen gesproken!).

Vervolgens arriveerde de politie, Eén auto, twee auto’s, een busje. Zij zetten de rijbaan af. Een ambulance, later nog eentje. Een wagen van Rijkswaterstaat en een sleepwagen van een bergingsbedrijf.

Het lijkt alsof je in een (slechte) film zit. Met overigens wel hele lieve hoofdrolspelers, de politiemensen, het ambulancepersoneel, de man van het bergingsbedrijf, iedereen waarmee ik contact had op de snelweg daar, was bijzonder geruststellend en vriendelijk. (ik heb de man van Rijkswaterstaat niet gesproken, dus niks ten nadele van hem, hij zal ongetwijfeld ook heel vriendelijk zijn).

Nadat we waren nagekeken in de ambulance, werden we naar het bergingsbedrijf gebracht. Wij zaten achter in de politiebus, de andere betrokkenen bij de berger in de auto. Eenmaal bij het bergingsbedrijf begint de verdere afhandeling. Daarover volgende keer.