Ze aait de babypop in haar armen over zijn hoofd.
Ik ga naar haar toe: “Gaat u mee, omkleden en slapen?”. Ze knikt.
Ik neem haar in de rolstoel mee naar haar kamer.
“Zal ik de kleine even overnemen, dan kunt u omkleden.” Behoedzaam geeft ze de baby uit handen.
‘Voorzichtig hoor’ zegt ze. Ik knik en pak het kindje aan, ondersteun het hoofdje.
“Kom, ik leg hem even hier neer, kussen ernaast zodat hij niet kan vallen”.
Ze is gerustgesteld en laat zich helpen met omkleden.
Als ze ligt, leg ik de baby naast haar. Ze kijkt naar het kind en streelt over zijn bol. “Gaan jullie maar lekker slapen”, zeg ik. “Welterusten”.
Meegaan in de beleving bij mensen met dementie. Het vraagt soms wat inlevingsvermogen, maar het is zo waardevol om te kunnen doen.
Marks&Marks blogspot 
Zeg het maar!