Deze ochtend is zij een van de bewoners die ik ga helpen met wassen en aankleden. Ik klop aan en ga zachtjes de kamer binnen. Ze blijkt al wakker en zit op de rand van haar bed. Rustig vertel ik haar wie ik ben wat ik kom doen. Ze ziet me regelmatig, maar er zitten gaten in haar geheugen. Het is goed om een vaste routine te hanteren en daar hoort in haar geval ook bij, dat ik vertel hoe ik ook alweer heet en wat ik ook alweer kom doen.
Ze vindt vrijwel alles ‘eng’. Opstaan is eng, naar de badkamer lopen ook, op het toilet gaan zitten. Ze is bang. Met veel geduld en lieve woorden moedig ik haar aan en zo krijg ik dingen gedaan. Ze kan me soms zo aankijken, met een blik… Ik weet niet precies hoe ik het kan omschrijven. Haar hoofd een beetje scheef, als een vogeltje dat op het bospad stil blijft zitten en kijkt of er gevaar dreigt van jouw kant. Het mondkapje dat ik draag helpt natuurlijk niet, ze moet alles lezen in mijn ogen, mijn glimlach ziet ze niet.
Als ze in haar huiskamer zit, op haar vertrouwde stoel, met haar vertrouwde spullen onder handbereik, ruim ik nog wat op. Mijn oog valt op de klok op het dressoir. Zolang ik hier kom, staat de klok al stil. En ineens besef ik hoe symbolisch dit is. De klok zal voorheen gewoon gelopen hebben. Net zoals zij, ze liep, ze deed, ze had een ritme in het leven, de uren gingen voorbij terwijl er van alles gebeurde. Nu komt haar leven steeds meer tot stilstand, elke dag verloopt hetzelfde: iemand komt haar verzorgen, zij krijgt haar natje en droogje, ’s avonds weer naar bed. De activiteiten die worden georganiseerd op de afdeling gaan langs haar heen. Om haar heen beweegt alles nog, maar zij staat stil. Ze zit en kijkt naar alles wat gebeurt maar haar niet meer raakt, haar hoofd een beetje scheef. Zo blijft ze tot de dag dat ook haar uurwerk definitief stopt met tikken.
Marks&Marks blogspot 
Prachtig!