Zelfs in mijn slaap ben ik me bewust van de pandemie, ik probeer ook in mijn dromen coronaproof te leven.
Afgelopen nacht droomde ik dat we (man en ik) ons vakantiehuisje onverwacht moesten delen met een ons onbekend gezin. Vader, moeder, twee kleine kindjes (een jongen in de kleuterleeftijd en een baby, een meisje). Het kwam me vreemd voor om een week met onbekenden door te brengen in de pandemie, maar blijkbaar was er in mijn droom geen andere oplossing. We hadden een leuke week met ze. Bij het afscheid kwam de moeder op me toe en stak haar armen naar me uit. Ik deinsde -nog steeds dromend- achteruit en stamelde: “Ja, maar, corona….”
Ze zegt: “We hebben zo’n leuke week gehad, ik wil je een knuffel geven.” We kijken elkaar aan en geven elkaar een dikke knuffel.
Hoe snel went een andere manier van leven, als je ’s nachts nog bezig bent met wat verstandig is en wat menselijk is.
Marks&Marks blogspot 
Zeg het maar!